Það er orðið langt síðan ég hef skrifað ársuppgjör hér á bloggið. En nú finn ég einhverja ótrúlega þörf til setjast niður og reyna að koma þeirri rússíbanareið sem árið 2021 var á blað. Ég hætti að blogga á sínum tíma því ég er alltaf aðeins meira opin og persónuleg en ég vildi. Eitthvað sem ég ræð ekki við. En þegar ég les yfir gömul skrif sé ég ákveðna fegurð í einlægninni, kannski er hún kostur en ekki galli.
Mér þótti skemmtilegt að uppgötva að síðast þegar ég skrifaði ársuppgjör (2017/2018) var ég í sömu stöðu og í upphafi þessa árs. Ég var atvinnulaus að klára fæðingarorlof og alls óviss um hvað framundan væri. Ég set hér línu úr því bloggi:
Í kjölfarið fylgdu óvissutímar, svona tímar þar sem einu tímabili í lífinu lýkur og leit hefst að nýjum verkefnum. Svoleiðis tímabil höndla ég ekki frábærlega. Óvissa og óskipulag leysir gamlann kvíða úr læðingi og tilhugsuninn um að vita ekki hvað tæki við eftir fæðingarorlof var eitthvað sem ég átti erfitt með.
Ég hef alltaf átt erfitt með breytingar, frá því ég var barn, en alltaf vitað að það býr meira í mér en að sækja bara í öryggi og stöðugleika. Ég hef lengi verið meðvituð um að slíkt hamlar persónulegum þroska, þ.e. að forðast áskoranir. Það sem var öðruvísi í upphafi þessa árs var að ég hef kynnst mér betur síðustu ár. Ég var einhvernveginn meira tilbúin að vera ég á mínum forsendum, sjá hvers ég væri megnug og stíga inn í óvissuna með trú á sjálfa mig, þá trú að ég gæti töluvert meira en ég hef áður talið mér trú um. Ég ákvað að hafa já-in fleiri og sjá hvert það leiddi mig.
Elías Ari byrjaði í leikskóla og varð 1 árs í mars og við fögnuðum því í faðmi fárra (af skynsemi) á Eyrarbakka. Við reyndum eins og við gátum að eyða tíma með fjölskyldu og vinum í þessu árferði sem verið hefur undanfarið. Það tókst prýðilega og er dýrmætt.
Þegar vora tók fór ég að vinna hjá Katrínu Björk. Það var ótrúlega góður tími þar sem ég kynntist henni og mömmu hennar og þeirra óviðjafnanlega æðruleysi og húmor. Þetta var ótrúlega góður tími þar sem ég eignaðist vinkonur fyrir lífstíð og lærði heilmikið af spjalli við þær mæðgur. Viska sem ég kem til með að búa að lengi. Fljótlega eftir að ég hafði ráðið mig hjá Katrínu bauðst mér að sækja um skólastjórastöðu Lýðskólans á Flateyri. Ótrúlegt tækifæri sem ég hafði engar almennilegar afsakanir til að stökkva ekki á. Þarna varð því ekki annað að gera en að grípa í já-ið og segja skilið við þægindaramman. Fram undir mitt sumar var ég því hálfan dag hjá Katrínu og hinn helminginn skólastjóri Lýðskólans. Það var að vissu leiti krefjandi að sinna tveimur vinnum með tvö börn en þó fannst mér greinilega ekki nóg um því við Maggi ákváðum á sama tíma að fara í heljarinnar framkvæmdir á húsinu okkar.
Það fór svo að við þurftum að flytja út og bjuggum inni í sveit í mánuð, hjá vinum okkar á Mosvöllum, meðan þau eyddu tíma á Landspítalanum í Reykjavík með Steina litla sem kom í heiminn þremur mánuðum fyrir tímann. Það er gott að eiga góða vini.
Á Mosvöllum varð Mía Salóme 5 ára, á fallegasta degi vorsins. Því var fagnað með hoppukastölum og pizzu í frábæru útiafmæli á túninu hjá Jóa og Gerðu. Það fór vel um okkur á Mosvöllum en framkvæmdir drógust heldur betur á langinn og svo fór að við fluttum yfir á Ísafjörð, á Svalbarð í Tungudal, sumarbústað Mjógötufjölskyldunnar hvar við eyddum næstu tveimur mánuðum. Það var óneitanlega krefjandi tími. Ég ók frá Ísafirði alla morgna, kom börnunum í leikskólann og sinnti svo tveimur vinnum þar til ég sótti þau aftur og ferjaði yfir á Ísafjörð þar sem við vorum að mestu bara þrjú á meðan Maggi fór beint úr dagvinnunni í áframhaldandi vinnu við framkvæmdir fram undir nótt. En allt hafðist þetta og upp úr miðjum júlí fluttum við heim í svo til nýtt hús sem Magga hafði tekist að taka í gegn að mestu upp á eigin spýtur með þvílíkum sóma.
Sumarið hvarf því pínulítið í að láta hlutina ganga, ná áttum í nýju starfi og að búa í ferðatösku með tvö börn í sumarfríi. Við nutum þess þó heldur betur og reyndum að hafa það eins notalegt og okkur var unnt. Við fórum aðeins úr bænum, í hina árlegu Rauðasandsútilegu með fjölskyldu og vinum. Það var sérlega kærkomið fyrir börnin að komast aðeins úr kaótíkinni sem einkenndi að mörgu leiti þetta sumar.
Eftir sumarið vorum við orðin heldur betur spennt að komast í ró og rútínu. En september átti þó að mörgu leiti eftir að vera þungur mánuður. Það er aldeilis havarí að undirbúa eitt stykki Lýðskóla undir ríflega 30 nýja nemendur og taka svo á móti þeim. Það var fyrst og fremst ótrúlega gaman og skemmtilegt en skildi lítið rými eftir fyrir annað en vinnu. Það er eðlilegt og mér var það fullljóst þegar ég tók við starfinu. Það vildi þó ekki betur til en svo að í sömu viku og nemendur komu til Flateyrar var komið að uppgjöri í persónulega lífinu. Okkur Magga varð ljóst að sennilega væri tími okkar saman runnin sitt skeið og tími til að horfast í augu við það. Árið hafði boðið upp á allskyns leiðir til að dreifa huganum frá þessari staðreynd og því fór að frekar illa tímasettur en þó tímabær skilnaður var niðurstaðan. Það vill til að við höfum eytt hálfu lífinu hvort með öðru og við erum orðin frekar frábær í að vinna saman. Og þó þetta sé upp og niður og erfitt og sorglegt og allt í bland, þá hefur okkur tekist ótrúlega vel að gera þetta í sátt og þannig að börnunum okkar líði vel og verði fyrir sem minnstu raski. Auðvitað verður þetta áfram upp og niður en við höldum áfram að tækla þau verkefni eins og öll önnur sem við höfum tæklað saman síðustu 14 ár. Við höfum fyrst og síðast verið vinir og foreldrar og nú erum við bara vinir og foreldrar í sitthvoru húsinu. Svona ákvarðanir eru ekki teknar af léttúð eða í flýti en yfirleitt teknar til góðs. Það er ég viss um að er raunin í okkar tilfelli og framtíð okkar björt í sundur en þó eilífu samstarfi barnanna okkar vegna.
Veturinn hefur því farið í að stýra Lýðskólanum í samstarfi við frábært fólk. Sinna þeim frábæra nemendahópi sem við fengum til okkar og þess á milli að mála, flytja og venjast nýju lífi og nýrri rútínu. Það er óneitanlega erfitt að venjast því að hafa börnin bara hjá sér viku í senn en við búum blessunarlega öll á sama blettinum svo að segja og erum dugleg að hittast þegar það þarf að fylla á knúsbankann eða þegar Míu Salóme dettur í hug að bjóða foreldrum sínum í mat hvers til annars. Er á meðan er.
Ég myndi segja að árið hafi verið gjöfult. Það hefur verið ótrúlega krefjandi með góðum skammti af hreinsandi táraflóðum en líka óteljandi hlátrasköllum með vinum, samverustundum með fjölskyldu og uppfullt af persónulegum sigrum og þroskandi ákvörðunum. Ég er kannski pínulítið að vona að árið 2022 feli í sér aðeins færri drastískar breytingar, en ég er fyrir löngu búin að læra að maður hefur litla stjórn og stundum verður maður bara að renna blint í sjóinn og vona að maður komi heill í land hinumegin.
Það er viðeigandi að enda þessa færslu á orðum sem ég endaði færsluna 2017/2018 á:
Ég er tilbúin að leyfa 2018 að leiða mig inn í fleiri ævintýri og uppákomur en markmið ársins eru að vera meiri Katrín María. Að finna leiðir til að skilgreina sjálfa mig betur út frá mér sjálfri, frekar en hlutunum sem eru að gerast í lífi mínu. Hver er Katrín þegar hún er ekki að afreka eitthvað námstengt? Byrja í nýrri vinnu? Eignast barn? Grínast á samfélagsmiðlum? Hver er Katrín þegar hún er ótengd og ein með sjálfri sér? Ég held hún sé fín. Hlakka til að kynnast henni betur.
Ég held mér hafi tekist þetta ágætlega síðustu ár, en ég hef á tilfinningunni að ég eigi eftir að kynnast sjálfri mér betur en nokkru sinni fyrr næstu misseri. Það er tilhlökkunarefni.
Gleðilegt nýtt ár.
